ILIRIANA SULKUQI
Eklipse dashurie
- Lirikat e një fundjave -
Të vij sonte, apo...?
Të vij sonte apo
nesër,
A pasnesër, duke gdhirë…?
A me Hënën, në të mehur,
a me Diell n’perëndim…?
Të vij sonte në të ngrysur,
me qirinj në Galaktikë ?-
A me Yllin e Mëngjesit
që i bëhem Zgjim me zgjim?
Të vij sonte apo
sonte? -
Dhe me Hënë, dhe me Diell,
dhe me yjet në një shportë
dhe me zemrën sa një qiell…?
Të vij nesër a nxitimthi,
me një shkronjë që më flet shqip,
dhe me Zotin që më lindi
dhe me zë - prelud- në shpirt?
Të vij sonte
apo nesër,
A me ëndrrat që s’u prekën,
A me fjalët që s’u folën,
A pas - kurrë, në këtë shekull?
Të vij sonte apo sonte?
A, pas vetes së përdjegur?...
“Nuk dashuronim as un’ as ti, por…”
(Lasgush Poradeci)
Në kohën tonë pa fëmijëri,
Në udhën tonë të mërguar,
Nuk munda (oh), të të bëj ty,
Dhe s’ka se si ti të më duash…
Në kohë-botën që jetojmë
Një gjë të dy fort mirë e dijmë:
Njeri mbi tokë, tjetri mbi qiell-
S’e trashëgojmë dot Dashurinë…
Një gjë fort mirë duhet ta dijë
Unë dhe ti dhe Gjithësia:
Po nuk u deshëm ne të dy-
S’ka si të duhet Dashuria…
Në më thëntë shpirti “PO”…
“Me të dijtë se më rri në besë,
sahatin për ty e shes”
-popullore gjakovare-
Përgjigje:
S’jam e pasur me para,
por flori prej nëne jam.
Në më thëntë shpirti “Po”-
mbi dhjetë shpifje fluturoj…
Në më thëntë shpirti “Po”-
dhe një mal e shkërmoq.
Dhe një lis e hedh në tokë,
me gjithë rrënjë e me gjith’ botë.
Në më thëntë shpirti “Po”-
Shtatë ditë i zgjoj me këngë,
Shtatë të tjera me një Hënë,
Shtatë me ëndrra dashurie,
Shtatë të fundit zgjohen vetë,
Nga një frymë Perëdie.
Për inat të natës sime…
Për inat të natës
sime
Natën tënde e
mbërthej . . .
E mbërthej me ca
trazime
që veç Zotit ia
rrëfej . . .
Prej një ëndrre
drithërime,
drithërimat qaj e
laj…
Për inat të natës
sime -
Natën tënde zgjuar
mbaj.
Stacioni i fundit…
-sipas Horoskopit tim-
Çdo molekulë e trupit tim
M’ është stacion dashurie,
Ku përpëlitet një thëllim,
Ku djeg një diell xhelozie…
Çdo molekulë ka një shpirt.
Të gjitha bashkë - më bëjnë mua.
Më thënka Horoskopi flirt :
“Të rrotulloj, sa herë dua!”
Thotë Horoskopi im :
“Po kush je ti, që s’vjen ku dua?!”
I them : “ jam përvëlim
Nga rrotull-boshëzat e tua…”
”Ëndrrat pa fre me ty përzieva!
Unë pikë shiu mbi një re…
Nëse gjithë botën e gënjeva,
tek ty përulem pa bërë bè.
Se të vjen dimër në behar
Dhe në Korrik breshon një breshër,
Po ç’faj të kam që si i marrë,
Të sillem rrotull si i verbër?!”…
I them sërish me gjuhë shkence:
“Ndalu këtu, ku po mbyll sytë!
M’i hiq nga shpirti pranga e leqe!
Bëma një fjalë satelit!…
Dhe prap i them me gjuhë fëmije:
“Po Aladinin, a ma ke parë?
Shetit si ty, qiej e yje…
Si ty premtoi të më marrë…”
…Çdo molekulë e shpirtit tim
Më ësht’ stacion i dashurive…
Por veç të fundit - përdëllim
Ma sill, t’ia shkul prangat kufijve…
Pritmë
Pritmë,
Një sekondë e gjysmë…
Sa të lyej flokët
Dhe…
T’i marr leje vetes…!
E dashur Dashuri…,
…M’u mpik malli
Për të t’parë…,
M’u mpinë duart
Të të prek…
Të të ndjej si një shtatzënë,
herë si ëndërr
herë si djep…
Më ka marrë malli për ty,
që fëmijë, ardhur nga gjyshër…
që kur lojëza Nuse – dhëndër
ishte lojëz e
gënjeshtërt.
…
Që kur m’the je përpëlitje
në dy pjesë të trupit tim…
Natë e ditë e vit pas viti
Ndez qirinj me lotin tim…
Dhe nga malli, dhe nga malli,
Për t’u ndjerë si e vërtetë-
Adoptova, si bij shpirti,
Dhe një dimër, dhe një vjeshtë.
Më zuri nata në vendlindje…
Më zu nata në vendlindje
dhe trokita te një portë:
“Tak, tak, taak…,
jam Mama Dhia…
Më ka sjellë Poezia…
M’u betua se ka ftohtë
dhe m’u lut, me pikë të shpirtit
ta dërgoj ku ndjehet ngrohtë…”
-Kush, moj, kush, Dashuria-?!-
pyet zëri që e njihja…
-S’e mban mend si më ke thanë?
“Ndaj me ty Namazgjanë...
Dhe Shkumbinin, përngjatë Krastës…
Pa u zverdh Gjethja e Rrapit,
Të jap prikë Malin e Vashës…
Pa t’u tharë lot’i mallit –
Ta ringjall edhe “Jaranin”,
Ujë, për buzët që t’u thanë,
Ke në Çesmat e Kalasë…
Tak-tak –tak…
Tak-tak taaak…
Po s’më njohe,
T’plas në Prag!”
Për një mollë që hëngri Eva…
Për një mollë që hëngri Eva,
Zoti na lëshoi stuhitë…
Për një mollë që hëngri Eva –
Na u thyen dashuritë…
Ndaj s’ma bluan dot stomaku
mollën- kuq, jeshil, të verdhë…
Për një mollë që “hëngri” Eva,
Burrat shkojnë derë më derë…
………..
Evë,
Qofsh e lavdëruar!
Bukur “luajte” me mollën!
A s’ta dha Zoti tundimin ,
Të provoje “Të ndaluarën”?
A s’të bëri vetë Zoti
Edhe engjëll,
dhe djallushkë…
Ta vije në provë botën:
Për një femër, ç’bën një burrë?
Evë, qofsh e lavdëruar!
Mbrëmë fjeta me poetin
Mbrëmë fjeta me Poetin
Për Qiell e për Tokë, ju betohem!
Nëse tradhëti ky akt e ka emrin,
Shpirti juaj ma dënoftë shpirtin!
U lava me ‘Të në ujëra të turbullta…
Në ujëra të kulluara u putha me Atë…
U përqafova mbi valëza a sa një mal…,
Herë perçeshkumë të ethshme,
Herë – notë mbi pentagram…
Po , po. Mbrëmë me Poetin fjeta.
Në një shtrat – fjalëvarg.
Nënkresë – një krah prej shpirti.
Mbulesë – tis fryme – mërgatë…
Fjeta. Por…, edhe nuk fjeta.
S’di , a bëra dashuri?!…
Mbi gjoks të Tij kokën mbështeta
Herë, i brengosur, edhe ai…
Më fal, o Zot, në mëkat bëra!
I ngjita buzët me të Tij…
Sikur vërtetë të ishim bashkë,
Do ishin tretur dhjetë qirinj…
Mbrëmë fjeta me Poetin.
Mbrëmë - nata u bë fli…
Nëpër dritën e një shkronje,
Lindëm emrin – DASHURI.
Psherëtimës
Ku më je me dhimbjen tënde?
Ku më je e ku të kam?
Nëse ti më paske malle,
Mos m’i jep se, oh, t’i kam…!
Me aromë gruaje
Në shtratin e ëdrrës t’u futa…
Me aromë gruaje të marrë…
Te ëndrra ime u ktheva,
dalë nga ikona si vajzë.
(Botoi Illyria- 24 korrik 2007)
- Lirikat e një fundjave -
Të vij sonte, apo...?
Të vij sonte apo
nesër,
A pasnesër, duke gdhirë…?
A me Hënën, në të mehur,
a me Diell n’perëndim…?
Të vij sonte në të ngrysur,
me qirinj në Galaktikë ?-
A me Yllin e Mëngjesit
që i bëhem Zgjim me zgjim?
Të vij sonte apo
sonte? -
Dhe me Hënë, dhe me Diell,
dhe me yjet në një shportë
dhe me zemrën sa një qiell…?
Të vij nesër a nxitimthi,
me një shkronjë që më flet shqip,
dhe me Zotin që më lindi
dhe me zë - prelud- në shpirt?
Të vij sonte
apo nesër,
A me ëndrrat që s’u prekën,
A me fjalët që s’u folën,
A pas - kurrë, në këtë shekull?
Të vij sonte apo sonte?
A, pas vetes së përdjegur?...
“Nuk dashuronim as un’ as ti, por…”
(Lasgush Poradeci)
Në kohën tonë pa fëmijëri,
Në udhën tonë të mërguar,
Nuk munda (oh), të të bëj ty,
Dhe s’ka se si ti të më duash…
Në kohë-botën që jetojmë
Një gjë të dy fort mirë e dijmë:
Njeri mbi tokë, tjetri mbi qiell-
S’e trashëgojmë dot Dashurinë…
Një gjë fort mirë duhet ta dijë
Unë dhe ti dhe Gjithësia:
Po nuk u deshëm ne të dy-
S’ka si të duhet Dashuria…
Në më thëntë shpirti “PO”…
“Me të dijtë se më rri në besë,
sahatin për ty e shes”
-popullore gjakovare-
Përgjigje:
S’jam e pasur me para,
por flori prej nëne jam.
Në më thëntë shpirti “Po”-
mbi dhjetë shpifje fluturoj…
Në më thëntë shpirti “Po”-
dhe një mal e shkërmoq.
Dhe një lis e hedh në tokë,
me gjithë rrënjë e me gjith’ botë.
Në më thëntë shpirti “Po”-
Shtatë ditë i zgjoj me këngë,
Shtatë të tjera me një Hënë,
Shtatë me ëndrra dashurie,
Shtatë të fundit zgjohen vetë,
Nga një frymë Perëdie.
Për inat të natës sime…
Për inat të natës
sime
Natën tënde e
mbërthej . . .
E mbërthej me ca
trazime
që veç Zotit ia
rrëfej . . .
Prej një ëndrre
drithërime,
drithërimat qaj e
laj…
Për inat të natës
sime -
Natën tënde zgjuar
mbaj.
Stacioni i fundit…
-sipas Horoskopit tim-
Çdo molekulë e trupit tim
M’ është stacion dashurie,
Ku përpëlitet një thëllim,
Ku djeg një diell xhelozie…
Çdo molekulë ka një shpirt.
Të gjitha bashkë - më bëjnë mua.
Më thënka Horoskopi flirt :
“Të rrotulloj, sa herë dua!”
Thotë Horoskopi im :
“Po kush je ti, që s’vjen ku dua?!”
I them : “ jam përvëlim
Nga rrotull-boshëzat e tua…”
”Ëndrrat pa fre me ty përzieva!
Unë pikë shiu mbi një re…
Nëse gjithë botën e gënjeva,
tek ty përulem pa bërë bè.
Se të vjen dimër në behar
Dhe në Korrik breshon një breshër,
Po ç’faj të kam që si i marrë,
Të sillem rrotull si i verbër?!”…
I them sërish me gjuhë shkence:
“Ndalu këtu, ku po mbyll sytë!
M’i hiq nga shpirti pranga e leqe!
Bëma një fjalë satelit!…
Dhe prap i them me gjuhë fëmije:
“Po Aladinin, a ma ke parë?
Shetit si ty, qiej e yje…
Si ty premtoi të më marrë…”
…Çdo molekulë e shpirtit tim
Më ësht’ stacion i dashurive…
Por veç të fundit - përdëllim
Ma sill, t’ia shkul prangat kufijve…
Pritmë
Pritmë,
Një sekondë e gjysmë…
Sa të lyej flokët
Dhe…
T’i marr leje vetes…!
E dashur Dashuri…,
…M’u mpik malli
Për të t’parë…,
M’u mpinë duart
Të të prek…
Të të ndjej si një shtatzënë,
herë si ëndërr
herë si djep…
Më ka marrë malli për ty,
që fëmijë, ardhur nga gjyshër…
që kur lojëza Nuse – dhëndër
ishte lojëz e
gënjeshtërt.
…
Që kur m’the je përpëlitje
në dy pjesë të trupit tim…
Natë e ditë e vit pas viti
Ndez qirinj me lotin tim…
Dhe nga malli, dhe nga malli,
Për t’u ndjerë si e vërtetë-
Adoptova, si bij shpirti,
Dhe një dimër, dhe një vjeshtë.
Më zuri nata në vendlindje…
Më zu nata në vendlindje
dhe trokita te një portë:
“Tak, tak, taak…,
jam Mama Dhia…
Më ka sjellë Poezia…
M’u betua se ka ftohtë
dhe m’u lut, me pikë të shpirtit
ta dërgoj ku ndjehet ngrohtë…”
-Kush, moj, kush, Dashuria-?!-
pyet zëri që e njihja…
-S’e mban mend si më ke thanë?
“Ndaj me ty Namazgjanë...
Dhe Shkumbinin, përngjatë Krastës…
Pa u zverdh Gjethja e Rrapit,
Të jap prikë Malin e Vashës…
Pa t’u tharë lot’i mallit –
Ta ringjall edhe “Jaranin”,
Ujë, për buzët që t’u thanë,
Ke në Çesmat e Kalasë…
Tak-tak –tak…
Tak-tak taaak…
Po s’më njohe,
T’plas në Prag!”
Për një mollë që hëngri Eva…
Për një mollë që hëngri Eva,
Zoti na lëshoi stuhitë…
Për një mollë që hëngri Eva –
Na u thyen dashuritë…
Ndaj s’ma bluan dot stomaku
mollën- kuq, jeshil, të verdhë…
Për një mollë që “hëngri” Eva,
Burrat shkojnë derë më derë…
………..
Evë,
Qofsh e lavdëruar!
Bukur “luajte” me mollën!
A s’ta dha Zoti tundimin ,
Të provoje “Të ndaluarën”?
A s’të bëri vetë Zoti
Edhe engjëll,
dhe djallushkë…
Ta vije në provë botën:
Për një femër, ç’bën një burrë?
Evë, qofsh e lavdëruar!
Mbrëmë fjeta me poetin
Mbrëmë fjeta me Poetin
Për Qiell e për Tokë, ju betohem!
Nëse tradhëti ky akt e ka emrin,
Shpirti juaj ma dënoftë shpirtin!
U lava me ‘Të në ujëra të turbullta…
Në ujëra të kulluara u putha me Atë…
U përqafova mbi valëza a sa një mal…,
Herë perçeshkumë të ethshme,
Herë – notë mbi pentagram…
Po , po. Mbrëmë me Poetin fjeta.
Në një shtrat – fjalëvarg.
Nënkresë – një krah prej shpirti.
Mbulesë – tis fryme – mërgatë…
Fjeta. Por…, edhe nuk fjeta.
S’di , a bëra dashuri?!…
Mbi gjoks të Tij kokën mbështeta
Herë, i brengosur, edhe ai…
Më fal, o Zot, në mëkat bëra!
I ngjita buzët me të Tij…
Sikur vërtetë të ishim bashkë,
Do ishin tretur dhjetë qirinj…
Mbrëmë fjeta me Poetin.
Mbrëmë - nata u bë fli…
Nëpër dritën e një shkronje,
Lindëm emrin – DASHURI.
Psherëtimës
Ku më je me dhimbjen tënde?
Ku më je e ku të kam?
Nëse ti më paske malle,
Mos m’i jep se, oh, t’i kam…!
Me aromë gruaje
Në shtratin e ëdrrës t’u futa…
Me aromë gruaje të marrë…
Te ëndrra ime u ktheva,
dalë nga ikona si vajzë.
(Botoi Illyria- 24 korrik 2007)
